Levend verlies
In Penguin Bloom verandert het leven van Sam Bloom (breekbaar vertolkt door Naomi Watts) drastisch wanneer ze na een fatale val de rug breekt en voor het leven gehandicapt wordt. Gebasseerd op het waargebeurde verhaal, brengt Regisseur Glendyn Ivin zeer realistisch in beeld hoe levend verlies een dramatische wending brengt in het leven van de Blooms, bestaande uit Sam en Cameron’s gezin van drie zonen. Levend verlies, of ook wel chronische rouw genoemd is niet dezelfde vorm van rouw die je doormaakt na het sterven van een dierbare. Het is ook chronische rouw, maar anders dan de pathologisch geworden vorm van langdurige rouw die iemand te beurt kan vallen bij een complex rouwproces na het verlies van een dierbare.
Schuld
Behalve de talrijke fantasieën van Sam, wordt het ontroerende drama voor een groot stuk in beeld gebracht vanuit het gezichtspunt van de oudste zoon Noah. Via voice-overs kijken we mee in zijn gedachtenwereld en komen we erachter dat hij zich schuldig voelt voor het ongeval van zijn mama. Het was hij immers die tijdens een vakantie in Thailand z’n mama naar de bewuste plek had meegetroond waar vervolgens het ongeval plaatsvond. Noah sluit zich echter op met zijn gedachten en het is pas later in de film dat Sam achter diens schuldgevoel komt.
Rauw
“Vraag me nooit meer hoe het met me gaat als de kinderen erbij zijn” zegt Sam aan haar echtgenoot Cameron nog in het begin van de film. Op het eind van de film vraagt ze hem zelf: “Je mag me nu terug die vraag stellen”. De vele aspecten van rauwe rouw komen aan bod zoals de boosheid, de uitzichtloosheid, het onvermogen om met de situatie om te gaan, de schaamte, het zich verstoppen voor vrienden die hulp willen aanbieden, het verlangen je verleden te willen uitwissen, het schuldgevoel, het onbegrip en de goed bedoelde maar krampachtige pogingen van de omgeving om hulp en troost te bieden.
Penguin
Die troost komt voor Noah op een bepaald moment uit geheel onverwachte hoek in de vorm van een lotgenoot die ook zijn mama mist: een eksterjong dat uit het nest gevallen is. Het gezin Bloom adopteert het jong en vanwege de zwart-witte kleuren krijgt het de naam Penguin. Net zoals in de film ‘Starling’ (zie mijn blog van 1 maart), waar een spreeuw metafoor staat voor de ‘struggle for life’ is het hier de ekster die door zijn hulpeloosheid weet aanspraak te maken op Sam’s moederlijke gevoelens en haar gaandeweg terug zingeving verleent. Hoewel Penguin aanvankelijk niet erg welkom is bij de ouders en slechts schoorvoetend wordt toegelaten omwille van de kinderen, gaat de vogel toch een steeds prominentere plaats krijgen in het gezin en zelfs aanleiding zijn voor de manier waarop Sam zich uiteindelijk weet te herpakken. In het begin lijkt het er immers nog op dat de ekster nooit zal kunnen vliegen.
Liefde en hoop
De plot ga ik hier uiteraard niet verklappen, daarvoor moet je zelf kijken. Penguin is een meeslepende ontroerende film die ontnuchterend realistisch en toch erg mooi een hele reeks rouwthema’s pakkend weet weer te geven, waarheidsgetrouw en niet over-romantiserend. Het gaat over pijn en verlies, maar tegelijk ook over liefde en hoop. Momenteel te zien op Netflix.
Een kind dat een ouder verliest komt daarna soms in een totaal vreemde situatie terecht. Dat doet wat met een kind
