Boris
Uitlach humor.
Ik moet het toegeven. Ik heb me vergist in illustrator Jeroom Snelders. Ik kijk sowieso weinig televisie maar ik kende hem alleen als pseudo stoïcijns vijnzend jurylid in de Slimste Mens. Ik vond zijn humor helemaal niet grappig maar vooral destructief en beledigend en het leek er voor mij op dat hij alleen maar behagen kon scheppen in het iemand anders naar beneden halen. In casu platvloersheden gericht aan het adres van kwismaster Erik Van Looy. Beledigingen die blijkbaar een soort handelsmerk van de jury waren geworden, want niet alleen Jeroom bezondigt zich daaraan. Ik werd er meermaals niet goed van en ging ervan uit dat Jeroom misschien iemand was die vaak niet gezien was in zijn jeugd en aan een soort compensatiedwang leed. Mijn mening over Jerooms’ humor in de slimste mens is niet veranderd. Op zich is humor heel gezond. Maar ‘uitlach-humor’ niet. Behalve als die slechts met mate en uiterst fijntjes gedoseerd wordt en overduidelijk als ironie herkenbaar is, dan kan het ‘uplifting’ zijn. In alle andere gevallen is dergelijke denigrerende humor -naar mijn mening- giftig, schadelijk en destructief.
Jeroom
Maar dus met betrekking tot Jeroom zélf, heb ik lichtelijk mijn mening moeten herzien. In het programma ‘Boris’ op Play 4, en ook op Streamz te bekijken, maakt Jeroom een roadtrip door Canada. In een mega camper zijn ze met z’n vieren op pad. Jeroom, zijn sherpa’s Jonas Geirnaert en Bockie De Repper, en zijn broer Boris. Deze laatste reist mee in zijn as-urne. Jeroom verloor in 1997 toen hij zelf twintig was zijn oudere broer Boris op veel te jonge leeftijd. De roadtrip is een soort postuum wensvervulling van Boris die altijd zo’n reis had willen maken maar het niet meer kon doen toen hij kanker kreeg. De tocht vertrekt aan Cape Spear, wat het meest oostelijke punt van Canada is met de bedoeling om vanaf daar naar de westkust te trekken. Verspreid over meerdere afleveringen moet de reis uiteindelijk leiden tot op het mooiste plekje van Canada waar Boris verstrooid zal worden.
Goeie televisie
Ik heb nog niet de volledige reeks gezien, maar de afleveringen die ik zag vond ik goeie televisie. Het begint meteen al heel sterk wanneer de drie mannen op hun campingstoeltjes aan het westelijke strand uitkijken over de oceaan en Jeroom zijn broer voorstelt aan de twee andere reisgezellen. Hij praat zeer liefdevol over Boris, de dialogen tussen de vrienden zijn ontwapenend menselijk. Er zit ook veel humor in het programma; waarvan uiteraard heel wat van het pipi-kaka-allooi, maar net niet te plat om toch grappig te blijven. Heel veel taalgrapjes ook. Wanneer ze elandvlees in bokaal in een lokale supermarkt vinden: “In Belgium we have no bottled Moose, but we have chocomousse”. Het blijft uiteraard televisie, waardoor de roadtrip rijkelijk doorspekt wordt met zowel toeristische attracties (raften, fossielen jagen, een lama-tocht,…) tot de onvermijdelijke logistieke verwikkelingen die bij gebruik van zo’n camper horen. Van een losgekomen toiletleiding, tot een koelkastdeurtje dat voor hilarische taferelen zorgt omdat het niet dicht wil blijven tijdens het rijden.
100 procent schild en twintig procent snor
Ook ontroerende pakkende momenten, bijvoorbeeld wanneer Jeroom na 24 jaar nog eens de stem van zijn broer hoort op een cassetje. Wat het programma sterk maakt is de spanningsboog tussen karakter en karakterisering. Het karakter Jeroom zoals we hem kennen; een mens die volgens Jonas Geirnaart bestaat uit ‘ 100procent schild en 20 procent snor’. Een schijnbaar emotieloos onbewogen soort pantser dat schril afsteekt tegen de toch liefdevolle en emotionele ontboezemingen die hij doet naar zijn overleden broer en zijn vrienden. En dan zijn daar nog de gevoelige oprechte dialogen die hij heeft met zijn moeder Louki. In korte (vooraf thuis opgenomen) tussendoor-interview-momenten komt zij namelijk naast Boris’ beste vriend ook zo nu en dan aan het woord. “Manneke toch”, zegt ze, “Wat gaat ge allemaal wakker maken?” Louki heeft haar eigen televisieoptreden niet meer kunnen meemaken. Pas twee weken voor de première overlijdt ze zelf na een kort gevecht tegen kanker.
Hoop
Naar mijn smaak is Boris de betere televisie en het is hoopgevend om te zien dat dood, rouw en verlies terug de aandacht krijgen waarvan de onderwerpen zolang verstoken zijn gebleven.
Na ‘dagen zonder broer’ met Jeroen Meus is zeker nu ook Boris een ‘must’ see. Eigenlijk voor iedereen.
klik hier voor het fragment: “Het is aangenaam om nog eens zoveel tijd met mijn broer te spenderen”
Hoopgevend dat dood, rouw en verlies terug de aandacht krijgen die ze verdienen
