Wiegedood
The Starling (lett.: de spreeuw) van Theodore Melfi is een recente prent uit 2021 die sinds september op Netflix te zien is. The Starling is een pakkend drama over wat kindverlies met een partnerrelatie kan doen. Een schrijnend verhaal over de rauwe (rouwe) werkelijkheid, maar ook een verhaal van hoop en liefde.
Wanneer Lilly (meesterlijk vertolkt door Melissa Mc Carthy) en Jack (gevoelig en geloofwaardig neergezet door Chris O’Dowd) na een tragische wiegedood hun dochtertje Kate verliezen heeft Jack niet meer de moed om verder te leven en moet na een wanhoopsdaad worden opgenomen.
Metafoor
Lilly probeert troost en afleiding te zoeken in tuinieren maar krijgt het daarbij steeds heftiger aan de stok met een territoriale spreeuw die haar broedgebied fanatiek verdedigt. De wekelijkse dinsdagbezoekjes van Lilly aan Jack leggen pijnlijk bloot dat haar man niet aan hun dochtertje herinnerd wenst te worden. Wanneer Jacks therapeute Lilly aanraadt om zelf ook hulp te zoeken en daarbij haar kennis Larry aanbeveelt (Kevin Kline), blijkt deze niet langer het beroep van psychiater uit te oefenen maar ondertussen dierenarts te zijn geworden. Hoewel Larry aanvankelijk weigert: “Ik doe dit werk niet meer”, ontwikkelt er zich tussen beiden toch een soort cliënt-therapeut relatie en komen behalve zijn rouwtips, ook zijn ornithologische weetjes over spreeuwen goed van pas. De spreeuw vertegenwoordigt in de film de prachtige metafoor die the struggle for life tekenend weergeeft. Ze is de antagonist van het verhaal en in een ontroerende plot die ik hier niet ga verklappen wordt na een ultieme confrontatie met de spreeuw Lilly op zichzelf terug geworpen.
Humor
Een regisseur kan ook niet alles weten waardoor naar mijn smaak een beetje geforceerd die scène is waarin het achterhaalde rouwmodel van Elisabeth Kubler Ross nog maar eens uit de kast wordt gehaald wanneer Larry Lilly vraagt of ze bekend is met fase drie van het rouwproces. Het antwoord luidt: ‘Woede’, waarop Lilly wil weten wat dan de volgende fase wordt: “Depressie.” “Geweldig, ik kan niet wachten..” repliceert Lilly cynisch. (zie trailer).
Dit puntje van kritiek doet echter niks af aan de kwaliteit van de film die volgens mij zeer verdienstelijk het thema rouw weet te brengen op een aangrijpende en ontroerende maar toegankelijke manier. Daarnaast staat de geweldige cast ook garant voor de onvermijdelijke humor waarmee de prent toch doorspekt is; het onmiskenbare handelsmerk van zowel Mc Carthy, O’ Dowd als Kline. Voor het zware rouwthema zorgt de fijnzinnige humor voor de nodige luchtigheid, en een mooi tegenwicht dat het geheel verteerbaar en toegankelijk maakt.
Rouw is eigenlijk liefde
Melfi gaat de moeilijke thema’s niet uit de weg en veel herkenbare facetten van rouwprocessen en vooral kindverlies komen langs. De woede, de pijn, de leegheid, de vermoeidheid, de uitzichtloosheid, het cynisme, het schuldgevoel, de verwarring.
De boosheid op elkaar ook. En ook dat het voor iedereen verschillend is.
“Op een dag zal je de naam van je dochter weer kunnen noemen” voorspelt dokter Manmo.
Kippenvel scène en keerpunt in de film is wanneer Jack zijn liefde voor Lilly uitspreekt tijdens een therapeutische sesie. ”I wanna not quit with her…”.
The Starling zet aan tot denken en is een aanrader voor eenieder die met rouw bezig is. Maar ook voor alle anderen is het gewoon een hele mooie en laagdrempelige film die ons leert dat rouwen eigenlijk liefde is.
Kijken.
En als je ervan gaat wenen, is dat helemaal OK.
Bekijk hier de trailer.
Een kind dat een ouder verliest komt daarna soms in een totaal vreemde situatie terecht. Dat doet wat met een kind
