rouwverwerking

Omdat jouw verdriet me raakt

Diep in je binnenste zit  iets dat gehoord wil worden. Een verhaal dat verteld wil worden. Wat  hunkert om gezien te worden. Het verlangen naar erkenning. Een wanhopige  eenzame roep in het donker : “Zie mij staan”. Zie mij alsjeblief staan”. Een gesmoorde kreet ook een beetje. Alsof ze niet gehoord mag worden. Dat is niet zo evident. Je laten zien. Je tonen. Want daarmee stel je jezelf erg kwetsbaar op. Soms is dat niet veilig. Misschien ben je daar al bedrogen mee uitgekomen. Omdat je botste op een muur van onbegrip. Het verhaal wordt niet gehoord, of niet begrepen. En dan zweeg je maar. Het is niet voor iedereen even gemakkelijk om te praten. En zeker over zoiets gevoeligs als verdriet of verlies. We leren nergens hoe we daarmee moeten omgaan. Niet vreemd dat we daar zo onhandig in geworden zijn. We hebben het niet geleerd.

’t Is daarom ook dat mensen juist de foute dingen tegen je zeggen wanneer je in rouw bent. Je kan ze dat niet kwalijk nemen. Ze weten niet hoe dat moet. Het is troost-onhandigheid. Goedbedoelde onhandigheid. Waar je niks aan hebt. Want het brengt je geliefde niet terug.

En waarom doen mensen dat? Dat is omdat ze van je houden. Ze kunnen het niet verdragen jou in pijn te zien en gaan daarom de confrontatie uit de weg. Ze verdragen je tranen niet. Ze hebben nergens geleerd hoe daarmee om te gaan.

Lees meer
rouwbegeleiding Schoten. Plan b verdrietondersteuning

En vaak blijf jij dan zitten met je verhaal. Je niet vertelde verhaal. Je niet geweende tranen. Is dat herkenbaar voor jou? Ben jij onlangs iemand verloren die jou erg dierbaar is? Of gebeurde dat misschien al enige tijd geleden en ben je daar nog steeds kapot van? Heb je soms het gevoel dat je verdrinkt in je tranen? Heb je soms het gevoel dat je alleen bent met je verdriet? Dat niemand het ziet? Of dat je er niet over durft te beginnen. Voel jij je soms schuldig? Of is er schaamte? Heb je wel eens het gevoel dat je hele leven nu bepaald wordt door dat gemis? Zou je graag eens heel hard willen huilen? Of juist niet. Zou je graag willen dat het eens kon stoppen? Zou je zo graag eens eventjes op adem willen komen? Niet alsmaar tegen je verdriet aanlopen? De zwaarte van je willen losschudden? En niet langer dragen wat niet van jou is? Zou je zo graag je eigen veerkracht willen herontdekken? Weer kunnen dromen? Weer vreugde en energie kunnen vinden in je dag? Weer opnieuw in je mooie zelf geloven? Kunnen ontvangen en ervan genieten? Zou je graag opnieuw kunnen liefhebben? En worden wie je echt wil zijn? Terug kunnen aanraken en aangeraakt worden? Zou je graag willen leren hoe je boosheid kan omzetten in energie? En pijn in liefdevolle en blije herinneringen? Zou je graag willen leren sterker te staan in je leven na verlies en verdriet?

Ben jij op zoek naar die veilige warme bedding, een discreet en luisterend oor, waar jij in alle vertrouwen je verhaal kwijt kan? Iemand die echt luistert. Zonder oordeel.

Wil jij graag leren je overleden dierbare anders te omarmen zodat hij/zij een dierbare overledene kan worden? Voor altijd bij jou !

Dan kan dit jouw Plan b worden !

Lees meer

De mensen met een gebroken hart zijn het dapperste onder ons: ze durven lief te hebben.

Zijn deze verhalen herkenbaar voor jou?

De mensen ontwijken mij

ik kom haar tegen aan het bloemenkraam op de markt.
Ik wil graag fresia’s kopen om op het graf van mijn man te zetten.
Zij doet net of ze mij niet ziet en blijft heel lang aan de andere kant
wat rommelen bij de rozen, om zogezegd met veel zorg
uit te kiezen welke rozen ze zou kopen.
Maar ik ken ze heel goed. Ze koopt nooit rozen. Ze houdt helemaal niet van rozen.
Ze houdt van fresia’s. Elke week koopt ze verse. Hier op de markt.
Ze wil me gewoon ontwijken. Zoals iedereen.
alsof ik een besmettelijke ziekte heb sinds mijn man overleed.
Ik koop niks.
Ik loop weg van het bloemenkraam.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat ze het laatste boeketje fresia’s koopt
Het boeketje dat ik had willen kopen.
Mijn fresia’s voor mijn geliefde

Ik wil gewoon dat hij terugkomt.

Stefan deed altijd de aangifte.
Gisteravond is zijn boekhouder bij me op bezoek geweest.
We hebben uren samen aan de computer gezeten.
Hij heeft het hele programma getoond en ik moet zeggen
dat hij uiterst zacht en vriendelijk was.
Een fijne man en eigenlijk best wel een geduldige lesgever.
Hij heeft verstaanbaar uitgelegd hoe ik de aangifte zelf kan invullen.
Totdat ik het helemaal snapte en het zelf zou kunnen.
Maar ik kon de hele tijd maar aan één ding denken :
“ik wil eigenlijk dit helemaal niet zelf leren…
…ik wil gewoon dat Stefan terugkomt…”

Koud in mijn hart

Het was een mooie dienst zeiden ze allemaal
en ze had ook ne schone leeftijd, ons bonnie,
en ze vonden het een geslaagde foto op het bidprentje
helemaal zoals ze zich haar herinnerden
En wat was het goed dat ze op die manier had mogen gaan
En dat ik mijn kop niet mocht laten hangen
En haar moest loslaten
Dat ik vooruit moest en er wel overheen zou komen.
En dat buiten het zonneke scheen
En dat ik gelukkig mijn hondje Blackie nog had.
Iemand kwam vragen hoe het nu met me was,
Terwijl ik naar een antwoord zocht rinkelde in haar handtas de gsm.
Ze excuseerde zich, nam op en draaide zich om
Ze heeft mijn antwoord niet gehoord
Ik denk dat Blackie de enige was die voelde hoe koud het was in mijn hart

Ik had haar naam sindsdien niet meer genoemd

we deelden in de praatgroep ons verdriet met elkaar
en staken ieders een theelichtje aan voor de dierbare die we verloren hadden.
Ik vertelde hen over mn zus
Toen vroeg de begeleider of ik haar naam graag wilde noemen.
Het waren lange minuten van stilte, ik kon geen geluid uitbrengen.
Die naam, dat deed nog zoveel pijn.
Toen ik eindelijk haar naam zachtjes kon prevelen
kwam er een niet te stoppen stortvloed aan tranen
van jaren ingeslikt verdriet.
Wat deed het goed dat eens eruit te laten.
Sinds haar zelfmoord zeven jaar geleden
had ik nog niet geweend, of zelfs haar naam genoemd.
De psycholoog waar ik in behandeling was geweest had er nooit naar gevraagd.
Ik denk dat hij niet eens weet hoe ze heet.

…en plots is niets nog hetzelfde

alles is in één klap veranderd
niks is nog hetzelfde
alsof het leven zelf stilstaat
ik zie echt niet hoe ik verder moet
ik ben helemaal op en leeg
mijn energieniveau is nul
voor mij hoeft het zo niet meer…

Schuld

Ja, soms kan ik het wel eens naast me neerleggen
dan heb ik zin om te dansen en me te amuseren.
Maar dan voel ik me nadien vaak schuldig
en dan denk ik :
Kan ik dat wel doen, als hij er niet meer is?

Rouwkaartjes

Ik had er meer dan honderdtwintig.
Veel liever had ik er niet één gekregen
maar in de plaats daarvan iemand die me écht had zien staan met mijn groot verdriet.

Doodgezwegen

Op het feest werd geen letter over hem gesproken. Door niemand. Hij werd letterlijk dood-gezwegen

Ik had wel op zijn gezicht kunnen slaan

“De pijn die je nu voelt is liefde…” Zei de psycholoog me. Ik had op z’n gezicht kunnen slaan. Wat weet hij ervan. Het is niet zijn kind dat doodgereden werd.

Tijd heelt niet alle wonden

Het is nu vijftien jaar geleden
Soms pak ik de rouwkaartjes nog eens vast
Op één ervan staat met de hand geschreven : “tijd heelt alle wonden”
ondertekend met P&S.
Ik weet niet wie P&S zijn
maar ik weet wél
dat ze er geen bal verstand van hebben.

Rouw om de kindertijd

Mijn mama was zes jaar lang ernstig ziek.
Van toen ik vier was tot toen ik tien was herinner ik me weinig feestjes of spelen met de vrienden.
Ik herinner me vooral veel woensdagnamiddagen en weekends in het hospitaal.
Ik rouw niet alleen om mijn mama die ik veel te vroeg verloor.
Ik rouw ook om de kindertijd die ik niet heb gekend.

Breng ze terug

“Ik hoop dat je ondanks alles toch een beetje van je kerstvakantie hebt kunnen genieten” vroeg de prof me, en ik snap wel dat hij dat goed bedoelde maar daar had ik nu even helemaal geen boodschap aan. Zo’n opmerking maakte me pisnijdig. “Kan ik nog wat voor je doen” vroeg hij nog en ik haalde mn schouders op en antwoordde : “haar terugbrengen, misschien…. ?”

Er bestaat voor ons geen woord

Ons zoontje van vier verdronk in de kasteelvijver.
Als hij zijn ouders zou zijn kwijtgeraakt zou hij een WEES genoemd worden.
Als ik niet mijn zoontje maar mijn vrouw zou zijn verloren, zou ik een WEDUWENAAR genoemd worden.
Wij zijn ons zoontje kwijt.
Wat maakt ons dat?
Voor ons bestaat er geen woord.

Bindingsangst

Soms krimp ik helemaal ineen
als iemand mij gewoon maar aanraakt
ook al is het heel onschuldig of goed bedoeld.
Ik denk niet dat ik mij nog ooit zo aan iemand zal kunnen hechten,
-ik weet het niet- ik heb het gevoel dat ik dat recht niet heb ofzo,
of misschien ben ik gewoon te bang
opnieuw iemand toe te laten in mijn hart
uit angst die ook te kunnen verliezen.

Ben ik wel normaal?

Het is nu een half jaar geleden.
Ik sta op de stoep bij de apotheek met in mn hand een voorschrift van mn huisarts voor antidepressiva.
Is verdriet een ziekte, dan?
Ik functioneer niet, nee. Dat klopt. Maar ik ben niet depressief.
Ik heb verdriet, ja ? Mag dat er zijn ?

Je dierbare zien

Vaak zie ik Wim gewoon nog. Dan dek ik voor hem mee de ontbijttafel zoals vroeger en is hij bij me. Dat deelde ik met niemand omdat ze me dan gek verklaren. Ik ben opgelucht te horen van de coach dat ze dat niet vreemd vindt En het er ook gewoon mag zijn Als heel normaal gewoon gedrag van iemand in verdriet

Toekomstdroom

Mijn broer zat in die auto.
Bij hem kan ik wel terugkijken op zijn leven.
Maar ook mijn tweejarig neefje bleef in de crash.
Daarvan kan ik me alleen maar de toekomst voorstellen die hij nooit zal hebben.

Stapeltjesverdriet

Ons dochtertje werd dood geboren
Wij waren ontroostbaar
Wij gingen elk compleet verschillend om met ons verdriet
Ik kon bij mijn man niet terecht omdat ik het gevoel had dat hij mijn verdriet niet aankon bovenop dat van hem.
Hij probeerde wel zijn verhaal bij mij te vertellen, maar ik kende het verhaal natuurlijk zelf. Ik zat er middenin. Hij zocht niemand anders om zijn verhaal aan te delen.
Er was veel boosheid en agressie, waarvan we het leeuwendeel bij elkaar te verduren kregen, binnen onze relatie.
Zo kon ons huwelijk geen stand houden.
Ik hield zielsveel van ‘m, en nog steeds, maar het ging gewoon niet meer.
Zo zijn we uit elkaar gegaan.
We zijn het nooit te boven gekomen.
Ik rouw nu niet alleen om mijn dochtertje, maar ook om onze relatie die niet heeft kunnen zijn.
Dat is nu negen jaar geleden.
Als ik aan één van beiden denk, komt nog steeds ook het verdriet omtrent de ander mee naar boven.

Anders omarmen

Hoe anders zou het leven zijn…
…als ik niet meer zou verdrinken in mijn tranen en heel even de pijn zou kunnen loslaten en rust zou kunnen vinden
…als ik even mijn ogen kon sluiten zonder jou te zien, in de stilte kon vertoeven zonder jou te horen of mijn wijn kon drinken zonder jou te proeven
…als ik even op adem zou kunnen komen, de zwaarte van me los schudden, overeind krabbelen en weer verder gaan
Hoe anders zou het leven zijn…
…als ik de tafel weer zou kunnen dekken zonder de pijn te moeten voelen van jouw lege plek en de hele kamer te zien in plaats van enkel jouw lege stoel en ik jouw foto kon vasthouden zonder hartstochtelijk te huilen
…als ik weer zou kunnen dromen en vreugde en energie zou vinden in mijn dag en niet langer schuld en schaamte zou voelen
…als ik niet alsmaar tegen mijn verdriet aan zou lopen en mijn hele leven niet meer bepaald zou worden door mijn verlies en niet langer zou moeten dragen wat niet van mij is
Hoe mooi zou het zijn…
…als ik het leven weer zou kunnen oppakken en ik mijn boosheid kon omzetten in energie en mijn veerkracht opnieuw zou vinden
…als ik terug zou kunnen ontvangen en ervan kunnen genieten, weer zou durven aan te raken en aangeraakt te worden
…als ik opnieuw kon liefhebben.
Hoe mooi zou het zijn…
…als ik opnieuw in mijn mooie zelf kon geloven en ik zou kunnen worden wie ik echt wil zijn

Hoe goed zou het zijn als ik sterker kon komen te staan in mijn leven na dit verlies
Hoe fijn zou het zijn als ik pijn kon omzetten in liefdevolle blije herinneringen
Hoe heerlijk zou het zijn als ik zou ontdekken hoe ik jou ook anders kan omarmen

Zijn deze verhalen herkenbaar voor jou? Dan is het al heel moedig van je dat je tot hier bent geraakt. De belangrijkste stap heb je reeds gezet. Ontdek hier wat Plan b voor jou nog meer kan betekenen.

Wat jij van Plan b mag verwachten

Wat Plan b niet kan waarmaken

Plan b in een notedop

Woorden geven aan verdriet. Rouwverwerking te Schoten

Woorden geven aan je verdriet

Misschien dat het je deugd doet jouw verhaal een keer te delen. Mogelijk is de stap nog te groot om meteen al steun te zoeken bij Plan b, maar wil je wel heel graag iets van je afschrijven. Dat kan hier. Vaak betekent het een enorme opluchting om woorden te geven aan je verdriet. Dat mag. Gebruik onderstaande knop en stuur me jouw verhaal. Wil je graag dat het vertrouwelijk blijft onder onze vier ogen. Dat is OK. Of wil je het graag delen met de mensen van de community. Dat kan ook, maar dan moet je dat even uitdrukkelijk op het formulier melden en dan verlenen we jou graag toegang tot de besloten facebookgroep ‘Nice Tribe’ en publiceren we er jouw verhaal. Indien gewenst anoniem.

Lees meer
woorden geven aan verdriet; rouwbegeleiding