Je dierbare is meer dan een rouwkaartje
Wie de hand aan zichzelf slaat verkiest niet om te sterven. Alleen is het leven gewoon niet houdbaar meer en is de wanhoopsdaad het enige waartoe hij/zij nog in staat is. De dierbare en het leven dat eraan vooraf ging verdient het om geëerd te worden en wie dat verzwijgt vermoordt hem/haar in feite een tweede keer.
Zelfdoding zet een punt achter een onhoudbaar leven. Maar voor dat punt was er wel een leven. Je dierbare is meer dan enkel maar iemand die dood wilde. Een mens die meer was dan enkel maar de herinnering aan die laatste fatale ogenblikken. Herinner niet alleen het sterven maar vooral ook het leven. Dat is niet uniek voor zelfdoding, maar geldt bij elk rouwproces. De impact van een zelfdoding is zo massief dat het vaak alle herinneringen aan het daaraan voorafgaande leven wegvaagt of overschaduwt. Je dierbare leren anders omarmen is dat je niet alleen zijn/haar keuze om te sterven herdenkt, maar ook het leven dat ermee verbonden was. Dat zal je bij je rouw helpen om het geheel te kunnen omarmen. Dat geeft hem/haar ook de plek die hij/zij in jouw hart verdient. Dat maakt hem/haar meer dan enkel het doodsprentje op de kast.
Duizend vragen. De enige die alle vragen kon beantwoorden is er niet meer. En misschien had hij/zij ze al duizendmaal beantwoord toen hij/zij nog leefde, maar luisterde er toen gewoon niemand.
Geen enkel van alle antwoorden op de ‘WAAROM’ vraag voldoet. Ook de meest wijze quotes brengen mijn geliefde niet terug.
Je hoeft niet te accepteren dat de onbegrijpelijke keuze van je dierbare de enige mogelijkheid was. Maar het kan je wel helpen als je begrijpt dat dit in zijn/haar hoofd wél zo was. Kwaadheid daarover is volstrekt normaal en mag er zijn. Misschien heeft het meer van een euthanasieverzoek van iemand in ondraaglijk lijden dan van een ‘ongeval’ van iemand die na een hulpkreet niet werd geholpen door zijn/haar omgeving.
Steevast zal je verteld worden : “Je mag je niet schuldig voelen.” Maar dat gevoel is er toch wel. Laat dat er zijn, maar praat er wel over. Schuld of schaamte voelen is niet abnormaal en is heel wat anders dan ook échte schuld treffen.
Bij jongeren is zelfdoding de belangrijkste overlijdensoorzaak. Bij jonge vrouwen één op vier. Bij jonge mannen één op drie. Het is niet de hoopvolle hunker naar die lonkende rooskleurigheid van morgen, het is een radeloze ontsnappingspoging uit het zwarte van vandaag. De wanhopige en onzekere sprong in de ongekende leegte die eerder moed dan lafheid vergt.
Ik verwacht niet dat je mijn vragen beantwoordt. Wél dat je ernaar luistert
